وجود ارزش‌های مشترک از مباحث مهم در روابط بین حکومت‌ها می‌باشد که می‌تواند باعث کاهش تنش‌ها و منجر به صلح پایدار گردد. یکی از این ارزش‌ها مسائل دینی و مذهبی است که همبستگی بین دولت‌ها را ارتقا می‌بخشد. در همین راستا موضوع عتبات عالیات در روابط بین ایران و عثمانی (1922 ـ 1453 میلادی) در دوره قاجار (11925 ـ 1797میلادی) دارای اهمیت ویژه‌ای است و به عنوان پدیده‌ای فرهنگی، سیاسی و مذهبی نقش مهمی‌در روابط بین کشورها داشت و بخشی از مذاکرات صلح ارزنه الروم (1823 و 1847 میلادی) می‌باشد که در نتیجه آن صلحی پایدار بین دولتین برقرار شد که تا پایان عمر حکومت عثمانی باقی بود. همچنین حوزه‌های علمیه عراق به عنوان مراکز مهم علوم دینی که تحت حاکمیت حکومت عثمانی قرار داشت، علاقه‌ایرانیان را به حضور در این کشور همراه با مساله عتبات عالیات دو چندان می‌کرد و بهره گیری از ظرفیت علما تاثیر شگرفی در بهبود روابط داشت. پژوهش حاضر به لحاظ هدف بنیادی و از لحاظ ماهیت و روش، از نوع تحقیقات توصیفی ـ تحلیلی می‌باشد و روش گردآوری اطلاعات کتابخانه‌ای است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد، عتبات عالیات نقش مهمی‌در روابط بین دو کشور و از مهم ترین موضوعات صلح بود و علما نقش مهمی‌در بهبود روابط داشتند.
نویسنده(گان):
محمد قربانیان
چکیده:
کلیدواژه:
ایران، عثمانی ، عتبات عالیات، علما، صلح