جنگ، زشت‌ترین پدیده در حیات بشری است که حاصلی جز ویرانی، کشتار و تخریب بر جای نمی‌گذارد. در این رخداد هر یک از طرفین در صدد است به هر نحو ممکن و با استفاده از هرگونه ابزار جنگی بر دیگری غلبه نماید. در یک قرن گذشته، با پیشرفت علم و فناوری، برخی دولت‌ها مبادرت به ساخت و تولید سلاح‌هایی کردند که موسوم به سلاح‌های کشتار جمعی است. سلاح‌های شیمیایی، میکروبی و هسته‌ای که بر بدن انسان تأثیرات مخرب پایدار بر جای می‌نهد و خسارات فراوانی به سازه‌های ساخت بشر و محیط زیست وارد می‌کند از این دسته سلاح‌ها می‌باشد. با بررسی آیات دفاعی در قرآن کریم و سیره پیامبر اعظم9 می توان ضوابط و مقرراتی بر ممنوعیت این دسته از تسلیحات دست یافت. هدف پژوهش حاضر شناسایی معیارهای فقهی در ممنوعیت استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی است که به شیوه توصیفی ـ تحلیلی انجام شده است. نتیجه این تحقیق نشان می دهد که بر مبنای معیارهای چون ممنوعیت سعی بر فساد، ممنوعیت اسراف، قاعده عدالت، منع وزر، منع اثم، و نهی از تعاون در راه اثم و عدوان، می‌توان بر ممنوعیت تولید و استفاده از سلاح های کشتار جمعی دست یافت.
نویسنده(گان):
سیداصغر جعفری
چکیده:
کلیدواژه:
سلاح‌های کشتار جمعی، جنگ، قدرت دفاعی، اسلام، مخاصمات مسلحانه.